Jedenaście lat temu w Toruniu...

Była niedziela 31 lipca 1994 r. 60-letni ks. Roman Włodarczyk, michalita, kończył właśnie sprawowanie Eucharystii w kościele św. Michała Archanioła w Toruniu, kiedy poczuł, że słabnie. Współbracia przewieźli go do szpitala, gdzie lekarze stwierdzili rozległy wylew krwi do mózgu. Ks. Roman stracił przytomność. Doktor Marta Jasińska-Szetela oceniła stan chorego jako ciężki, bez większych szans na poprawę.
Na wieść o agonii Księdza Romana parafia podjęła modlitwę o jego uzdrowienie. Ówczesny sufragan toruński bp Jan Chrapek (też michalita) zachęcił kapłanów i wiernych, by zanosili ją do Boga za pośrednictwem założyciela zgromadzenia - sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza. I oto...

... stał się cud

Po sześciu tygodniach nastąpiła niewytłumaczalna, natychmiastowa odmiana: ks. Roman odzyskał świadomość, mowę, władzę w kończynach...
- Jako lekarza zaskoczyło mnie nagłe i niezrozumiałe (z medycznego punktu widzenia) polepszenie się stanu zdrowia pacjenta - tak oceniła to wydarzenie doktor Jasińska-Szetela. - Poprawa następowała gwałtownie, bardzo szybko, co było dla mnie wielkim zaskoczeniem. W mojej praktyce lekarskiej brak precedensu, żeby chory z porażeniem połowicznym tak szybko i na sposób trwały wrócił do zdrowia...
Biegli lekarze stwierdzili: W literaturze fachowej oraz dokumentacji medycznej nie spotkaliśmy doniesień o podobnym lub analogicznym jak u ks. Romana Włodarczyka wycofaniu się objawów neurologicznych; nie zachodzi korelacja pomiędzy zastosowanym u ks. Romana Włodarczyka procesem leczenia i rehabilitacji a zaistniałym faktycznie w dniu badania kontrolnego - jego stanem zdrowia, objawiającym się prawidłowym stanem neurologicznym.
Księża michalici i parafianie nie mieli wątpliwości: Bóg wysłuchał ich modlitw i sprawił cud uzdrowienia. Ich przekonania, ujęte w obszerny zbiór dokumentów i relacji, zostały przesłane do watykańskiej Kongregacji ds. Świętych, gdzie uzyskały aprobatę. Droga do beatyfikacji Założyciela zgromadzenia stanęła otworem...

Dzieciństwo i młodość ks. Markiewicza

Ks. Bronisław Markiewicz urodził się w Pruchniku k. Jarosławia (diecezja przemyska). Mimo że rodzina Markiewiczów należała do średnio zamożnych, zdarzały się w niej okresy biedy. Bronisław zapamiętał czas, w którym z powodu klęski nieurodzaju panował taki głód, że - jak wspominał - mama przygotowywała do jedzenia placki z perzu...
W domu otrzymał dobre, dogłębne wychowanie katolickie. Mimo to w piątej klasie przemyskiego gimnazjum, za sprawą lektury antychrześcijańskich książek oraz nauczycieli, którzy głosili racjonalizm i wyśmiewali religię, przeżył trwający półtora roku kryzys wiary. „Straciłem wiarę w Boga i harmonię wewnętrzną, których brak odebrał mi pogodę i spokój duszy. (...) Tęskniąc za nimi, upadłem na kolana i zacząłem się modlić: Jeśli istniejesz, Boże, daj mi się poznać, a wszystko dla Ciebie gotowym uczynić!... I w tej chwili napełnił mię Pan wielką światłością wewnętrzną, która sprawiła, iż uwierzyłem we wszystko, co Kościół święty do wierzenia podaje, i tegoż jeszcze dnia wyspowiadałem się z całego życia. I odtąd 41 lat minęło, jak panuje stały pokój i pogoda niezmącona w sercu moim” - wyznawał ks. Markiewicz po latach.

„Jegomościu, pobili się!”

Po maturze wstąpił do seminarium w Przemyślu i w 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pełnił kolejno obowiązki wikariusza w parafii Harta koło Dynowa i w przemyskiej katedrze, a następnie proboszcza w parafiach Gać i Błażowa. Wyróżniał się wrażliwością na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu, zniewolonego nałogiem pijaństwa i skorego do waśni. Rozwiązanie problemów społecznych widział w dobrym wychowaniu dzieci i młodzieży oraz wpodniesieniu moralnym całego społeczeństwa.
Nie oszczędzał się. Jak wspominali świadkowie, odbywał pieszo długie podróże do oddalonych wiosek i przysiółków, aby uczyć dzieci katechizmu; w czasie takich „przechadzek” zimową porą odmrażał sobie nogi i ręce; po powrocie zaspokajał głód kawałkiem chleba i wodą; sypiał na desce. Już o godz. 5.00 rano czekał w konfesjonale na penitentów. „Kapłan czekający w konfesjonale jest wołającym głosem Dobrego Pasterza. Na niejedną duszę więcej działa widok oczekującego spowiednika niż kazanie” - zwykł mówić.
Był rozmodlonym kapłanem, a jednocześnie kopalnią pomysłów duszpasterskich, w prosty sposób uderzających w korzenie grzechu. W zarządzanej przez siebie parafii wprowadził na przykład zwyczaj uiszczania kaucji przez rodziców nowożeńców. Kaucja ta przepadała na rzecz ubogich, jeśli weselnicy, nadużywszy alkoholu, awanturowali się. Problem znikł, jak ręką odjął. Doszło do tego, że „czuwająca” z zewnątrz nad przebiegiem wesel parafialna żebraczka Urszula przybiegała na plebanię z okrzykiem: „Pobili się! Jegomościu, pobili! Kaucja dla biednych! Niech im Pan Jezus da zdrowie, pobili się!”.

W szkole św. Jana Bosko

W 1885 r., uzyskawszy zgodę biskupa, ks. Markiewicz wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do Zgromadzenia Księży Salezjanów. Zetknął się z jego założycielem ks. Janem Bosko, wielkim wychowawcą zaniedbanej Opuszczonej i bezdomnej młodzieży. W 1892 r. powrócił do Polski z misją przeszczepienia idei ks. Bosko na ziemie polskie. Objął parafię w Miejscu Piastowym koło Krosna i powołał w niej Zakład ks. Bosko. Po roku dawał on schronienie 20 dzieciom; po kilku latach liczba ta wzrosła dziesięciokrotnie.
Ks. Markiewicz stworzył dla swojego Zakładu system opiekuńczo-wychowawczy, oparty na na dwóch cnotach chrześcijańskich: powściągliwości i pracy. Poprzez wychowanie chrześcijańskie i naukę zawodu, wpajając swoim podopiecznym jako filary pobożność, pracowitość i oszczędność, chciał dać im szansę godziwego życia. Modlitwa, częste przystępowanie do sakramentów i stałe kierownictwo duchowe stały u podstaw życia duchowego wychowanków. W celu ich przygotowania zawodowego w Zakładzie powstały warsztaty: krawiecki, szewski, stolarski, bednarski, koszykarski, kowalski, ślusarski, introligatorski i inne. Młodzież poznawała też tajniki rolnictwa, sadownictwa, ogrodnictwa, warzywnictwa i pszczelarstwa. Czas wolny wypełniały koła zainteresowań, próby przedstawień teatralnych, orkiestry czy chóru kościelnego. Surowe warunki życia - pracę od świtu do wieczora, skromne posiłki - rekompensowała panująca w Zakładzie prawdziwie rodzinna atmosfera.

Starania o zatwierdzenie nowego zgromadzenia

W 1897 r. ks. Markiewicz podjął decyzję o odłączeniu się od Księży Salezjanów, gdyż - jego zdaniem - zgromadzenie to zmieniło pierwotną regułę ks. Jana Bosko, w szczególności w zakresie ubóstwa. Zdecydował się przy tym na założenie nowego zgromadzenia, trzymającego się pierwotnej reguły ks. Jana Bosko. Ku jego rozczarowaniu, projekt utknął na długo w Rzymie, a potem niespodziewanie napotkał na poważne przeszkody ze strony miejscowego ordynariusza przemyskiego bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Dzieło ks. Markiewicza zawisło w próżni. W tej sytuacji, aby zapewnić mu sankcję prawną, powołał on - i uzyskał dlań aprobatę władz świeckich - towarzystwo pod nazwą „Powściągliwość i Praca”, którego głównym zadaniem było prowadzenie przytułków zapewniających utrzymanie, opiekę i zdobycie zawodu. Statut Towarzystwa przewidywał też wydawanie książek i czasopism (już w 1898 r. wyszedł pierwszy numer ukazującego się do dziś miesięcznika Powściągliwość i Praca). Wkrótce ks. Markiewicz rozszerzył zasięg swej działalności, przyjmując ofertę prowadzenia sierocińca w Warszawie, złożoną przez księcia Michała Radziwiłła, a następnie tworząc nowy zakład w Pawlikowicach k. Krakowa.
Przeczuwając nadchodzącą śmierć, ks. Markiewicz, schorowany i wyczerpany, w grudniu 1911 r. zwrócił się bezpośrednio do Stolicy Apostolskiej, prosząc papieża Piusa X o zatwierdzenie nowego Zgromadzenia św. Michała Archanioła. Niemal nazajutrz po wysłaniu tej prośby, 11 grudnia 1911 r., doznał wylewu krwi do mózgu. Zmarł 29 stycznia 1912 r. Przesłana do Watykanu prośba doczekała się spełnienia dopiero po 9 latach: 29 września 1921 r. papież Benedykt XV zatwierdził Zgromadzenie Księży Michalitów.
Szacuje się, że za życia ks. Markiewicza przez prowadzone przezeń zakłady przewinęło się ponad 1500 podopiecznych. Do dnia dzisiejszego ta ilość idzie w dziesiątki tysięcy.

Nie tylko Słowacki przepowiedział...

Beatyfikacja sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza została zaplanowana na 24 kwietnia 2005 r. Z woli Bożej nie dokona jej rodak nowego Błogosławionego - Ojciec Święty Jan Paweł II. Ten sam, którego pontyfikat Złożyciel Księży Michalitów przepowiedział w opublikowanym w 1908 r. dramacie pt. Bój bezkrwawy. „Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie - pisał, zwracając się do Polaków - kiedy dacie światu wielkiego papieża. Ufajcie przeto Panu, bo dobry, miłosierny i nieskończenie sprawiedliwy jest...”.
Kiedy 10 czerwca 1997 r. Ojciec Święty przejeżdżał przez Miejsce Piastowe, zobaczył to proroctwo wypisane na frontonie sanktuarium. Świadkowie wspominają, że popatrzył na napis, pokiwał głową i powiedział: „ Znam, znam...”.