Reklama

Ministranckie deo gratias

Nie jestem odosobniony w opinii, iż idea, której inicjatorem i pomysłodawcą jest proboszcz przemyskiej katedry ks. prał. Mieczysław Rusin, a jej orędownikiem i dobrym duchem ks. Stanisław Bartmiński i Marek Łabuński, trafiając do subtelnej sfery ludzkich uczuć, wyszła naprzeciw oczekiwaniom, a co ważniejsze, staje się cenną tradycją.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W dniu 22 czerwca br. w Przemyślu odbyło się drugie z kolei, wielopokoleniowe spotkanie ministrantów katedralnych, gromadząc stu dwudziestu mężczyzn, wśród których wielu przybyło z odległych rejonów Polski. Zjazd rozpoczęło zawiązanie wspólnoty w Instytucie Wyższego Seminarium Duchownego, następnie w Bazylice Archikatedralnej odprawiona została Msza św. pod przewodnictwem abp. Józefa Michalika metropolity przemyskiego, a po okolicznościowej agapie w sali wykładowej Instytutu odbyła się promocja książki ks. Stanisława Bartmińskiego pt. „Introibo ad Altare Dei - Dzieje służby ministranckiej przy Katedrze Przemyskiej pw. św. Jana Chrzciciela i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w latach 1946-2008”.
Tak, w największym skrócie, wyglądał scenariusz niezwykłej uroczystości. Świadomie używam mocnego określenia, bowiem wspólnota, której miałem zaszczyt być członkiem w historii miasta i lokalnego Kościoła okazała się wspólnotą wyjątkową. Zdarzyło mi się kilkakrotnie pisać o tym środowisku, więc teraz przywołując wspomnienia, buduję je na tych samych refleksjach, które wyrażałem kiedyś. Tkwią one we mnie nadal i nic nie może ich zmienić, co więcej, z upływem lat stają się jakby bogatsze.
Przede wszystkim przynależność do grupy ministrantów katedralnych traktowaliśmy jako wyróżnienie, przywilej i zaszczyt. Żyliśmy w czasach trudnych, a większość z kolegów wywodziła się z ubogich przemyskich rodzin. Mimo tego status ministranta nobilitował nas w środowisku młodzieży. Sytuacja polityczna, zarówno wczesnych lat powojennych, jak też czasów późniejszych - mnie bliższych, sprzyjała, a nawet prowokowała, by ze względów głównie koniunkturalnych swoją społeczną obecność zaznaczać w strukturach antykościelnych, które komunistyczny totalitaryzm, mający ambicje sprawowania „rządu dusz”, powołał dla młodzieży. W naszym przypadku strategia ta okazała się bezskuteczna, bowiem wybraliśmy organizację, do której wstępowaliśmy - nie wstydząc się patosu - z potrzeby serca, nie zaś z przymusu czy dla określonych korzyści. Ideologia sączona przez parapolityczne twory typu ZMS nie mogła zatruć świadomości budowanej na gruncie głębokiej wiary naszych rodzin. W moim przekonaniu jest to zasadniczy element, który okazał się siłą młodych ludzi, ochronił ich tożsamość i pozwolił dochować wierności ideałom. Na ten element zwrócił uwagę abp Józef Michalik w swej homilii, mówiąc: „Przynosicie tu swą modlitwę wyrosłą z miłości do Boga i Kościoła, ale też wyrosłą z wiary waszych ojców”. W innym fragmencie zaapelował, by w dzisiejszym świecie relatywizmu wszelkich wartości, manipulacji i uprzedmiotowienia człowieka, upomnieć się o jego godność i podmiotowość. Słowa te zabrzmiały jak przesłanie i wyznaczyły perspektywę szczególnie dla ministrantów-seniorów, których z racji wieku, współczesny świat być może zesłał na margines. Przedwcześnie bowiem większość z nich zrealizowała się w życiu, każdy na miarę swych aspiracji i umiejętności, a co niemniej istotne, dzięki doświadczeniu i przymiotom charakteru spełniają i daj Boże, by mogli to robić jak najdłużej, odpowiedzialną misję, jaką jest wychowanie młodego pokolenia. Właśnie oni mają do tego delegację szczególną, bowiem ich system wartości budował się z Bożej prawdy, której ich uczył dom rodzinny i ministrancka służba ołtarza. Etos tej służby, zapoczątkowany w odległej młodości, przetrwał w umysłach i żyje do dziś. Zapewne również z tej przyczyny, że był równie piękny, co i trudny, jak wówczas, gdy brnąc w zaspach, śpiącymi jeszcze ulicami Przemyśla, spieszyli ministranci do katedry czy okolicznych kaplic, by odsłużyć pierwsze Msze poranne. Nikt się nie skarżył, nikt z nich nie protestował, bo był w nich przede wszystkim zapał i nieustanna gotowość służby. Zarówno przy ołtarzu, jak i podczas spotkań koleżeńskich w „Orzechówce”, pielgrzymek, wycieczek rowerowych, legendarnych meczów piłkarskich na błoniach, rodziła się nadzwyczajna więź, która przetrwała lata. Nic więc dziwnego, że starsi panowie, często z trudem rozpoznając przyjaciół niewidzianych przez dziesięciolecia, padali sobie w objęcia nie kryjąc radości i wzruszenia. Nie znam wspólnoty, organizacji czy grupy środowiskowej bardziej autentycznej i mocniej związanej.
A kiedyś wszystko się zaczęło i na początku drogi stał ksiądz. Przewodnik, wychowawca, autorytet, przyjaciel, starszy brat. W historii katedry, a także przemyskiego Kościoła, na trwałe zapisały się nazwiska wybitnych kapłanów, którzy na przestrzeni lat 1946-2008 byli opiekunami ministrantów. Sądzę, że ich postacie, szczególnie tych, którzy już odeszli i tworzyli podwaliny wspólnoty ministranckiej przy katedrze, były darem minionych czasów. Choćby mój ksiądz, jak o nim mówiłem, śp. Stanisław Burczyk. Kiedy mi było najtrudniej, on stał obok. Skuty gipsem, po ciężkiej operacji bardzo cierpiałem. Szczególnie bolała rozłąka z rodziną. Nadszedł najtrudniejszy wieczór i wtedy z dalekiego Przemyśla przyszła paczka. Po charakterze pisma rozpoznałem nadawcę. Pełen emocji rozerwałem pudełko, z którego na białą pościel wysypały się orzechy. Zerwał je w swoim ogródku i te małe słońca przeniosły mnie w miejsca, za którymi udręczoną duszę zżerała tęsknota. Obeschły chłopięce łzy i na duszy zrobiło się lekko. Zostaliśmy przyjaciółmi aż do końca.
Większość z nas, właśnie lub również ze względów osobistych, z ogromnym uznaniem przyjęła książkę ks. Stanisława Bartmińskiego, której tytuł wymieniłem na początku. Jest to obszerna i wyczerpująca ilustracja ponad pięćdziesięciu lat działalności wspólnoty ministrantów katedralnych. Bez wątpienia autor włożył wiele wysiłku, by w sposób najbardziej kompletny przenieść nas w czasy, które zaledwie zasygnalizowałem. Książka wykorzystuje materiały źródłowe, wiedzę osobistą autora, a także udokumentowane świadectwa żywych, by pokazać strukturę, organizację i ludzi tworzących tę wspólnotę. Mimo wątków fabularnych uważam, że dzieło ks. Bartmińskiego ma wartość historyczną, choćby dlatego, że dotyczy grupy ponad tysiąca ludzi. Wypełnia brakujący fragment historii przemyskiego Kościoła, wpisuje się także w historię społeczną miasta, w związku z czym ma charakter poważnej monografii. Poza wszystkim jest ciekawie napisana, co przy starannej grafice czyni z niej oczekiwane i interesujące wydawnictwo, po które warto i należy sięgnąć. Dziękujemy za tę pracę, ks. Stanisławie. Ktoś mi ostatnio powiedział, że wystarczającym wkładem w istnienie wspólnoty ministranckiej był okres służby przy ołtarzu, a okolicznościowe spotkania po latach to sentymentalne kombatanctwo, z którego nic konstruktywnego nie wynika. Pomyślałem sobie, że taka postawa to nic innego jak ignorowanie historii, która nadal się pisze życiorysami żyjących. Jeżeli ktoś z jakichkolwiek względów ją lekceważy, to czy dzisiaj ma moralny tytuł do czegokolwiek?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dominikanie komentują przeszukanie lubelskiego klasztoru

2024-12-27 09:40

[ TEMATY ]

policja

oświadczenie

Red./ak/GRAFIKA CANVA

„Jako Polska Prowincja Dominikanów dołożymy wszelkich starań, aby na drodze sprawiedliwości wyjaśnić to bolesne i niezrozumiałe dla nas zdarzenie. Zależy nam na poznaniu racji, które skłoniły prokuraturę i policję do przeszukania klasztoru” - czytamy w komunikacie Polskiej Prowincji Dominikanów. Zakonnicy apelują o niewykorzystywanie wydarzenia do podsycania napięć politycznych.

W związku z licznymi doniesieniami medialnymi na temat przeszukania Klasztoru św. Stanisława w Lublinie przez policję, które miało miejsce 19 grudnia 2024 roku, w imieniu Prowincjała, o. Łukasza Wiśniewskiego OP, informuję, że jako Polska Prowincja Dominikanów dołożymy wszelkich starań, aby na drodze sprawiedliwości wyjaśnić to bolesne i niezrozumiałe dla nas zdarzenie. Zależy nam na poznaniu racji, które skłoniły prokuraturę i policję do przeszukania klasztoru. Oczekujemy od osób odpowiedzialnych za podjęte decyzje wyjaśnienia wszystkich wątpliwości.
CZYTAJ DALEJ

Małopolskie: Znaleziono ciało proboszcza na plebanii

2024-12-27 21:16

[ TEMATY ]

śmierć

śmierć kapłana

Karol Porwich/Niedziela

Tragiczne wieści spadły na wiernych parafii w Pisarzowej (woj. małopolskie). W czwartek rano ks. Andrzej Bąk nie pojawił się na porannej Mszy św. w kościele co wywołało zdziwienie wiernych, którzy wezwali strażaków, by sprawdzić czy coś się stało. Na plebanii znaleziono ciało proboszcza. Ksiądz proboszcz miał 63 lata - informuje TV Republika.

W dniu 26 grudnia 2024 roku zmarł śp. Ks. Andrzej Bąk – proboszcz parafii Pisarzowa. Wprowadzenie ciała śp. Księdza Andrzeja do kościoła parafialnego w Pisarzowej w niedzielę (29 grudnia) o godz. 15.00. Msza święta pogrzebowa w kościele parafialnym w Pisarzowej w poniedziałek (30 grudnia) o godz. 11.00, a następnie ciało śp. Księdza Andrzeja zostanie złożone na cmentarzu parafialnym w Przybysławicach.
CZYTAJ DALEJ

Abp Wojda na rozpoczęcie Jubileuszu 2025: Niech to będzie piękny czas z wieloma radościami duchowymi

2024-12-28 15:27

[ TEMATY ]

rok jubileuszowy

Vatican Media/ks. Marek Weresa

Abp Tadeusz Wojda SAC

Abp Tadeusz Wojda SAC

Korzystajmy z tego czasu łaski od Pana; Jubileuszu z wieloma odpustami, z wielką mocą duchową, która nas będzie nieść - mówił abp Tadeusz Wojda SAC, przewodniczący KEP w rozmowie z mediami watykańskimi.

Abp Taduesz Wojda, metropolita gdański i przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, wskazał, aby Ci którzy będą przyjeżdżać do Rzymu w czasie Roku Jubileuszowego nawiedzali także grób św. Jana Pawła II. Papież Polak „to wielki przewodnik duchowy, który przez 27 lat pontyfikatu prowadził nas przez różne burze, trudności do radości życia z Jezusem Chrystusem […] On tak jak kiedyś, tak i dzisiaj nas nieustannie wspiera, prowadzi i on nam wyprasza potrzebne łaskie” - wskazał abp Wojda w rozmowie z Radiem Watykańskim i Vatican News.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję