Trzeba dbać o żywe cegły

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Świebodzicach znajduje się w dekanacie świebodzickim. Była erygowana 2 sierpnia 1952 r. Jej proboszczem jest ks. Jan Mrowca.
- To już dziesięć lat mija, odkąd objąłem tę parafię - wspomina ks. Jan Mrowca. - Aż się wierzyć nie chce, jak ten czas szybko mija.
Hucznych jubileuszowych uroczystości jednak nie było - ksiądz proboszcz za nimi nie przepada, nawet imienin najchętniej by nie obchodził. Do Świebodzic trafił z Walimia, gdzie proboszczował przez 13 lat.
- Ja jestem góral, i to taki prawdziwy - mówi. - Urodziłem się we wsi Groń na Podhalu, koło Bukowiny Tatrzańskiej. W domu było nas 9 dzieci. Szóstki już nie ma na tym świecie.
W rodzinie zawsze było dużo Boga. Starszy brat był księdzem, a młody Janek - odbywający służbę wojskową w Jeleniej Górze - trafił w końcu przypadkiem do wrocławskiego seminarium.
- Odwiedzałem wówczas swojego starszego kolegę, który był już bodajże na IV roku - wspomina świebodzicki proboszcz. - Żartowałem sobie, że już niedługo będę zwracał się do niego jak do księdza proboszcza. Nasze przekomarzanie usłyszał przechodzący obok bp Rybak. Mój kolega powiedział mu wówczas, że ja też chcę być księdzem. Biskup wziął mnie na rozmowę, a ja po namyśle zostałem. I tej decyzji nigdy nie żałowałem i nie żałuję. Dziś postąpiłbym tak samo i został księdzem.
Po święceniach - które nastąpiły w 1977 r. - ks. Jan Mrowca był najpierw wikariuszem w Dzierżoniowie, w parafii św. Jerzego, potem trafił do Wołowa, gdzie był m.in. kapelanem w wiezieniu. Następnie przyszła parafia św. Elżbiety we Wrocławiu, potem Walim, a teraz Świebodzice.
- To już 33 lata odkąd pełnię kapłańska posługę. Wiek Chrystusowy, najpiękniejszy - mówi. - Każdą parafię, na której byłem wspominam dobrze, choć każda była inna. Najtrudniej było chyba w Wołowie, gdzie pracowałem też w więzieniu. To był czas stanu wojennego, co chwila byłem wzywany przez Służbę Bezpieczeństwa na rozmowy. To było trudne, tak jak trudne były te lata dla wszystkich.
Także i obecna parafia, której przewodzi ks. Jan Mrowca, nie należy do najłatwiejszych. Do 1952 r. kościół był parafią ewangelicką. W latach 1953 -1989 proboszczem parafii był ks. Józef Lach. - To godny poprzednik, który wiele dobrego uczynił dla kościoła i lokalnej społeczności - mówi ks. Mrowca. - Po nim byli inni, ale wierni do dziś wspominają ks. Józefa.
Świebodzicka parafia liczy około 5400 parafian, wliczając w to filię w pobliskim Cieszowie. Do kościoła chodzi około 21 procent spośród nich.
- Mało - wzdycha ksiądz proboszcz. - Mało, ale to trudny teren. Wiele osób administracyjnie należących do parafii, przeprowadziło się tu z innych części miasta. Adres zmienili, ale do kościoła chodzą po staremu, z przyzwyczajenia.
Większość spośród parafian to ludzie zaangażowani wiekiem. Ks. Mrowca wraz z wikariuszem ks. Pawłem Kuriatą robi więc wszystko, by zachęcić do przyjścia do świątyni młodych.
- Działa u nas prężnie wiele grup. Aktywna jest Liturgiczna Służba Ołtarza, w czasie Mszy św. śpiewa młodzieżowa schola - wymienia ks. Jan. - Także i starsi chętnie uczestniczą w życiu kościoła: mamy Róże Żywego Różańca, grupę Intronizacji Serca Pana Jezusa, grupę Krwi Chrystusa oraz koło Radia Maryja. Tworzymy też grupę przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Świdnicy.
Jak podkreśla ksiądz proboszcz, każde zaangażowanie parafian cieszy.
- Oni są najważniejsi - przekonuje. - Bez nich, bez tych żywych cegieł kościoła, świątynia byłaby tylko pustym budynkiem, zbiorowiskiem cegieł i niczym więcej. Dlatego staram się, aby tych żywych cegieł było jak najwięcej, aby nasza świątynia była mocna wiarą i ludźmi.
To dlatego - jak zdradza ks. Jan Mrowca - w przyszłym roku chcę ożywić pracę katechetyczną i grupy modlitewne.
- Marzy mi się na przykład stworzenie przy plebanii salki dla młodzieży, gdzie mogłaby się spotykać - planuje. - Tam można by zająć się np. dziećmi trudnymi, sprawiającymi kłopoty. To jednak plany na przyszłość.
Ks. Mrowca dba też o sam kościół. Świątynia, zbudowana w latach 1776-1778 według projektu Ch. Schultza, posiada dwa ołtarze boczne: Serca Jezusowego i Matki Bożej Nieustającej Pomocy, do której w środy odbywa się nowenna. Posiada też trzy nawy, w tym dwie boczne. Późnobarokowy ołtarz, organy i klasycystyczna ambona pochodzą z XIX wieku. Świątynia ta stanowi jeden z nielicznych w okolicy obiektów zabytkowych w stylu klasycystycznym. - O to wszystko także trzeba dbać - podkreśla proboszcz. - Do tej pory udało się wymienić dach na kościele, odnowiliśmy też organy.
A to instrument niezwykle cenny, jeden z najlepszych w naszej diecezji. Hochbergowie, właściciele ziemscy z położonego w pobliżu Książa, byli ludźmi znającymi i lubiącymi muzykę, dlatego postanowili ufundować kościołowi organy koncertowe. Zbudował je mistrz z Turyngii osiadły w Świdnicy Christian Gottlieb Schlag. Jest to instrument liczący 39 głosów i 3000 piszczałek. Przyjeżdżali na nim grać najwybitniejsi muzycy ze Śląska. Częstym gościem na tych koncertach był książę Hochberg. - Teraz trwa remont sufitu w świątyni przy wieży, a wiosną ruszymy z pracami przy gzymsach na wieży - zapowiada ks. Jan.
Obok kościoła znajduje się plebania z końca XIX wieku. Została zbudowana z cegły klinkierowej z lukarnami w części strychowej. Jest to jedyny budynek w mieście z tzw. studnią, która jest rodzajem małego podwórka w środku budynku. Jednak nie spełnia ona funkcji podwórka, lecz kanału wentylacyjnego.
- I tutaj czeka nas remont - zapowiada proboszcz. - Plebania pęka, nie ominie nas więc ankrowanie (ściągnięcie ścian budynku stalowymi klamrami), chcę też wymienić dach. Odświeżenie przyda się również kościelnej zakrystii.
Jak podkreśla, ks. Jan Mrowca, żadnej z tych rzeczy nie dałoby się zrobić bez wsparcia i pomocy ze strony parafian.
- Jestem z nich dumny. Dumny, że ci, którzy wierzą w Boga i wierzą Bogu, kochają Kościół i wyznają swoją wiarę - mówi wzruszony. - Dziękuję im za okazaną pomoc i zaangażowanie, a zwłaszcza za ofiarność, szczególnie jeśli chodzi o remonty świątyni.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.