W tym roku obchodzimy 150. Rocznicę Powstania Styczniowego. Łukawiczanie zostali wywiezieni na Sybir za pomoc Powstańcom. Pozostaliby, gdyby wyrzekli się wiary katolickiej.
Na początku października 1963 r. odziały carskie pod wodzą Ignacego Berejszy wypędziły wszystkich mieszkańców Łukawicy (k. Bielska Podlaskiego) na polanę poza wioskę. Następnie wyniesiono z domów dorobek ich życia. Przez trzy dni przetrzymywano ich bez jedzenia i picia. W tym czasie urodziło się dwoje dzieci. Po trzech dniach odczytano Łukawiczanom wyrok Michała Murawiewa, zwanego Wieszatielem. Wynikało z niego, że wszyscy zostali skazani na katorżniczą pracę na Syberii, a ich majątek ma być konfiskowany. Wieś natomiast ma zostać spalona. Dano jednak „szansę” mieszkańcom Łukawicy. Kto porzuci wiarę katolicką i przejdzie na prawosławie, to pozostanie w wiosce; dom jego nie zostanie spalony, a nadto otrzyma własność sąsiadów… Nikt się nie zgłosił. Nikt nie wyrzekł się katolicyzmu. Wszyscy więc zostali wysłani na Sybir do Guberni Tobolskiej.
Po wielu staraniach, prawie pięć lat później, Łukawiczanie mogli powrócić do Polski, ale połowa z nich już zmarła z wycieńczenia w lodach Syberii. Wśród tych którzy powrócili było prawie pięcioletnie dziecko, które urodziło się w czasie trzydniowego oczekiwania na polanie za wioską. Dziś wnuk tego właśnie dziecka - Adam Raciborski z rodziną, wraz ze stowarzyszeniem pro partia oraz parafią w Topczewie i innymi osobami organizuje coroczne obchody deportacji Łukawiczan.
W tym roku uroczystościom, które miały miejsce w 6 października, przewodniczył ks. bp Antoni Dydycz, który w homilii powiedział: „To wszystko przeżyli nasi wygnańcy. I nie poddali się. Nie zdradzi Polski, ani Kościoła. Oni żyjąc tak daleko od rodzinnych stron, duchowo, na modlitwie wciąż sercem powracali do Polski.
„Na nieludzkiej ziemi znowu polski trakt
Wyznaczyły bezimienne krzyże...
Nie zatrzymał nas czerwony kat,
Bo przed nami Polska - coraz bliżej!”
Oni bowiem głęboko wierzyli, że ziemia ojczysta na nich czeka, że czekają ci, którzy pozostali, jak oni - wierni Bogu i Ojczyźnie”.
Facebook, Twitter, Instagram wpisują się w profile pamięci - medialne miejsca smutku, bólu, tęsknoty i pocieszenia - zauważa ekspert, dr hab. Justyna Szulich - Kałuża, prof. KUL, dyrektor Instytutu Dziennikarstwa i Zarządzania Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
„Tato żegnam. Na zawsze zostaniesz w moim sercu”, „Zmarł mój mąż, był moim światem”, „Do zobaczenia” - to treści wpisów jakimi dzielą się użytkownicy FB na swoich profilach. Znajomi komentują, wyrażają swe współczucie, łączą się w bólu. - Na naszych oczach kształtują się wirtualne praktyki upamiętniająco-żałobne w obyczajowości pogrzebowej. W latach 90. XX wieku powstały pierwsze internetowe pomniki wirtualnych cmentarzy oraz upamiętniające profile w mediach społecznościowych. To wirtualne społeczności pamięci o zmarłych otwarte lub zamknięte, prywatne lub publiczne. Cybernetyczne miejsca spotkań ludzi, którzy komunikują się na tyle długo, aby się poznać i zbudować relacje, mając do dyspozycji różne aplikacje internetowe - wyjaśnia prof. Szulich - Kałuża, dyrektor Instytutu Dziennikarstwa i Zarządzania KUL, medioznawca, socjolog rodziny.
11 stycznia 2025 r. wchodzą w życie zmiany w prawie oświatowym dotyczące m.in. przeprowadzenia egzaminów zewnętrznych. Nowe przepisy wydłużają o kolejne trzy lata szkolne brak wymogu uzyskania 30 proc. punktów z jednego wybranego przedmiotu dodatkowego na egzaminie maturalnym.
Zmiany wprowadzono nowelą ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw. Większość przepisów wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, a więc 11 stycznia 2025 r.
Jako ludzie jesteśmy dziwni. Z jednej strony bowiem mamy możliwości, by robić rzeczy piękne, wzniosłe, bohaterskie, ubogacające świat wokół i świadczące o Bożej iskrze w nas, a z drugiej – jesteśmy zdolni do robienia największych głupot, od których „ręce opadają” i wkładania sobie samym „kijów w szprychy”.
Kiedy zajrzymy do Księgi Rodzaju i sprawdzimy, jakie były pierwsze słowa Pana Boga do człowieka, z zaskoczeniem możemy przeczytać, że powiedział On: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1,28). Rozumiecie – Bóg stworzył niebo i ziemię, puścił w ruch planety, porozpalał gwiazdy, poukładał je w galaktyki, powtykał gdzieniegdzie czarne dziury, rozpędził komety, plotąc za nimi warkocze, napełnił wodą zagłębienia na Ziemi i wybrzuszył Himalaje, potem stworzył rośliny i zwierzęta, tchnąc w nie życie, a na końcu człowieka, ukoronowanie stworzenia. Kosmiczny spektakl życia.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
