Dlaczego WSKSiM?

To trzeba zobaczyć

Istotną rzeczą, która skłoniła mnie i większość moich przyjaciół do wyboru tej Uczelni, były atrakcyjne praktyki. Wielu naszych rówieśników chciałoby kiedyś stanąć za i przed kamerą, w telewizyjnej reżyserce, radiowym studiu - my taką szansę dostaliśmy w I semestrze nauki! Większość z nas umie już obsługiwać wiele urządzeń w telewizji.
Przy Uczelni działa także wiele kół zainteresowań, duszpasterstwo akademickie i chór, który zaczyna odnosić sukcesy. Wiele satysfakcji przynosi nam amatorski teatr, niedawno założony z inicjatywy opiekuna - o. Darka i studentów. Dzięki temu możemy rozwijać się i przygotowywać do przyszłej pracy dziennikarza.

Adrian Mól, student I roku dziennikarstwa

Możliwość realizacji marzeń

Reklama

WSKSiM to uczelnia, która głosi prawdę i nigdy jej nie tai. W Uczelni mówi się o wartościach chrześcijańskich i patriotycznych. Studia tu to nie tylko zajęcia dydaktyczne, ale także formacja młodych ludzi. Codziennie mamy możliwość uczestniczenia w Eucharystii i modlitwie apelowej, którą prowadzą studenci. Uczelnia organizuje sympozja i konferencje, zapraszając najwybitniejszych naukowców. Mamy także możliwość doskonalenia swojego warsztatu językowego podczas spotkań z logopedą czy znanymi redaktorami, takimi jak red. Wojciech Reszczyński czy red. Wojciech Gąssowski. WSKSiM odwiedzają ludzie świata mediów, polityki i kultury.
Studenci angażują się w tworzenie programu Telewizji Trwam i Radia Maryja, w pracę w domach pomocy społecznej, hospicjach i świetlicach, a także za granicą, m.in. w Parlamencie Europejskim. Uczelnia organizuje co roku wyjazdy do Rzymu i wielu innych zakątków Polski i świata. Jestem dopiero na I semestrze, a już miałam tyle możliwości realizacji swoich marzeń związanych z zawodem dziennikarza. Przede mną kolejne wyzwania.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Agnieszka Kiedrowska, studentka I roku dziennikarstwa

Najpierw zobaczyć, potem oceniać

Na temat WSKSiM wiedziałam tylko to, co głosiły media. Ale fakt, iż jestem katoliczką, skłonił mnie do rozszerzenia i pogłębienia informacji na temat Uczelni, wokół której media robiły taki szum.
Sprawdziłam kierunki, jakie oferuje Uczelnia, przyjechałam na dni otwarte WSKSiM, porozmawiałam ze studentami, poczytałam fora i już wiedziałam, że ta uczelnia oferuje mi to wszystko, czego tak naprawdę potrzebuję, aby mieć doskonałe wykształcenie i nietuzinkowe zaplecze praktyczne.
Żadna wyższa szkoła nie jest w stanie zapewnić nam takich praktyk oraz tak wybitnych profesorów. Teraz z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że to był najlepszy wybór, jakiego mogłam dokonać.
Jako studentka WSKSiM, zamierzam ukazywać ludziom prawdę na temat tej Uczelni, aby otworzyć oczy wszystkim ulegającym modzie, łatwowierności i naiwności. Niestety, nasze społeczeństwo przyjmuje gotowe schematy, do których podstawia sobie ukazane w mediach „za” i „przeciw”. Takie działanie prowadzi do braku własnych opinii.

Alicja Brzeska, studentka I roku dziennikarstwa

WSKSiM to dobry wybór!

Reklama

Dziennikarzem chciałem być od zawsze. Jest to swego rodzaju misja służenia innym ludziom.
Jestem studentem WSKSiM niecałe 4 miesiące, a już dostałem możliwość pracy z kamerą, oświetleniem, a w przyszłym semestrze będę sprawdzał swoje umiejętności przy radiowej konsolecie. Na innych uczelniach nawet nie mógłbym pomyśleć, by w tak krótkim czasie otrzymać szansę sprawdzenia się w profesjonalnej telewizji czy radiu. Jeśli ktoś szuka miejsca, gdzie mógłby rozwijać swoje talenty, zdobyć fachowy warsztat pracy, a także poznać sympatycznych ludzi, to zachęcam go do rozważenia oferty WSKSiM. Jest to dobry wybór!

Tomasz Lis, student I roku dziennikarstwa

Pierwsze kroki radiowego dźwiękowca

Praca dźwiękowca jest niezwykle skomplikowana i wymaga wielu umiejętności z różnych dziedzin, dlatego na początku myślałem, że nie podołam i mój debiut będzie zarazem ostatnią transmisją w karierze. Na moje szczęście - stało się inaczej.
Kiedy już będziemy na antenie, trzeba będzie pilnować poziomów, korygować barwę, a niejednokrotnie również z przyczyn technicznych spełniać kolejną powinność i transmitowane wydarzenie nagłośnić lokalnie. A oprócz tego trzeba mieć oczy dookoła głowy i pilnować, żeby przez przypadek nikt bezmyślnie nie wyszedł z niepodłączonym kościelnym mikrofonem bezprzewodowym, albo co gorsza - nie zaczął mówić bez mikrofonu.
Ale wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych i ze wszystkim można sobie poradzić.

Michał Wilgocki, student II roku

Nie znasz dnia ani godziny…

Reklama

Fenomenem Uczelni jest nieograniczony dostęp do mediów. Już po pierwszych miesiącach studiów zaczęłam udzielać swojego głosu w Radiu Maryja. Na I roku uczestniczyłam w licznych warsztatach, pracując z wybitnymi specjalistami (Wojciech Reszczyński, Wojciech Gąssowski, Halina Łabonarska) nad swoim głosem, dykcją oraz umiejętnością wykorzystywania informacji.
Cały lipiec poświęciłam dodatkowym zajęciom z redaktorami Polskiego Radia i twórcami jednych z najpopularniejszych programów w Telewizji Polskiej. Powtarzałam w duchu, że każdy trud jest potrzebny, przede wszystkim po to, abym mogła się rozwinąć.
Lokalne Radio Plus poszukiwało chętnych do współtworzenia serwisów pielgrzymkowych. Kolega nie zdążył dokończyć zdania, że „jest wśród nas człowiek zaangażowany w dzieło Radia Maryja i Telewizji Trwam”, a już wciśnięto mi w dłoń minidysk i oświadczono, że współtworzę program.
I tak zaczęła się moja nowa przygoda. Kontakt z ludźmi, wymyślanie oryginalnych tematów, tak aby każde „wejście na antenę” było niekonwencjonalne. Pamiętam pospieszne montowanie wypowiedzi pątników, nocne poszukiwanie łącza internetowego. Wszystko po to, aby rano w skrzynce e-mailowej redaktora znalazł się dźwięk.
Rozwijam swoją dziennikarską pasję, nie zniechęcam się niepowodzeniami, bo nie znam dnia ani godziny, kiedy moje umiejętności staną się przydatne.

Katarzyna Skibińska, studentka II roku

Przygoda odkrywania samego siebie

Czy można wyobrazić sobie studenta, który ukończył studia wyższe i nie ma doświadczenia zawodowego związanego ze swoją specjalnością? Oczywiście, że nie. Odbycie praktyki zawodowej jest niezbędne dla zdobycia podstawowych umiejętności i sprawności potrzebnych w późniejszej pracy.
Rozpoczynając studia w toruńskiej Uczelni, dowiedziałam się, że warunkiem zaliczenia całego programu studiów jest także odbycie 600 godzin praktyk. Zdałam sobie sprawę, iż będzie to trudne ze względu na ograniczenia czasowe. Zastanawiałam się, jak można pogodzić naukę z odbywaniem praktyk w radiu, telewizji, serwisach informacyjnych lub w prasie.
W lipcu byłam uczestniczką warsztatów dziennikarskich zorganizowanych przez moją Uczelnię. Praktyki, które odbyłam po warsztatach, najbardziej zapadły mi w pamięć i często je wspominam jako swojego rodzaju szkołę życia. Lipcowe słońce budziło mnie codziennie o 4 nad ranem, abym mogła dotrzeć do radia na poranny dyżur o 5.30. W radiu spędzałam codziennie więcej czasu, niż wymagał tego dyżur. Po dyżurze radiowym przechodziłam na dyżur telewizyjny. Prowadzenie programu wieczornego o godz. 19.30 zamykało go. Program ten był emitowany także w telewizji, dlatego wiązało się to z wystąpieniem przed kamerą. Wychodząc z radia, czułam zmęczenie, ale także nieopisane zadowolenie, że przez cały dzień robiłam naprawdę to, co lubię.
Każda kolejna godzina praktyki daje nowe doświadczenia, wiedzę, uczy nabierać wprawy w tym, co robię. Studiowanie tego kierunku stało się dla mnie prawdziwą przygodą. Przygodą odkrywania siebie w służbie drugiemu człowiekowi.

Aleksandra Florczak, studentka II roku

Świat Sejmu

Tego dnia poczułam się jak prawdziwa dziennikarka. Wysłano mnie z kolegą do Warszawy. Cały dzień spędziliśmy w Sejmie RP. Celem było zapytanie polityków, dlaczego pomawiają naszą Uczelnię. Okazało się to trudnym przedsięwzięciem.
Nie każdy poseł miał ochotę rozmawiać ze studentami. A czego się dowiedzieliśmy? Że mamy bujną fantazję, bo przecież nikt nas nie pomawia, nikt o nas źle nie pisze, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Przeprowadzając wywiad z posłem Jerzym Wenderlichem, nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Pan Wenderlich, cytując „prestiżową gazetę”, mówił, że studenci Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej śpiewają o. Rydzykowi „100 lat”, żeby zdobyć oceny bądź plusy u wykładowców. Czułam się obrażona i zaniepokojona brakiem logicznego myślenia polityków, którzy bezpodstawnie wierzą medialnym plotkom.
To był mój debiut dziennikarski w Sejmie. Tego dnia poczułam, że moje studia w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej nie tylko dają mi wiedzę, ale i doświadczenie, które będzie procentować w przyszłości.

Anna Okraszewska, studentka II roku

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan