Co niedzielę nasze dziecko podnosi bunt: „Nie chcę iść do kościoła”. Próbujemy mu tłumaczyć, zachęcać, ale słyszymy: „Nie lubię chodzić do kościoła”. Co byłoby najlepszym rozwiązaniem?
Rodzice pięciolatka

Nasi czytelnicy mają dzieci w różnym wieku, spróbuję podzielić się pomysłami adekwatnymi do danego wieku, jak rodzice mogą reagować na niechęć swoich pociech do uczestnictwa we Mszy św. Podkreślam tego typu sformułowanie, ponieważ my - jako dorośli - sami musimy zdać sobie sprawę z tego, czy idziemy po prostu do kościoła, czy idziemy uczestniczyć - w pełni uczestniczyć - we Mszy św. Czy więc idziemy na spotkanie z Panem Jezusem i wierzymy w Jego spotkanie z nami w Komunii św.? Czy idziemy ubogacić się słowem Bożym? Czy Eucharystia jest czasem naszej osobistej rozmowy z Bogiem? I czy nasze dziecko to widzi? Czuje? Słyszy nasze rozmowy, refleksje na ten temat?
Najpierw my, jako dorośli, musimy zmierzyć się ze swoimi pytaniami, niechęciami, oporami i niewiarą, aby potem skutecznie odpowiadać, zachęcać, motywować i ewangelizować własne dziecko.

Rozmowy z pięciolatkiem

„Wiem, że nie lubisz chodzić do kościoła” - to na pewno powinien usłyszeć malec mówiący (krzyczący, tupiący): „Nie lubię tego kościoła!”. Warto dopytać: „Dlaczego nie lubisz?”. Jako rodzic musimy odnieść się do tego, co usłyszeliśmy: „Tak, jest długo”, „Wiem, że dla ciebie może być nudno”, itd.
Aby pokonać bunt, warto najpierw go przyjąć, uznać, że dziecko ma prawo tak to odbierać. Potem warto przedstawiać swoje racje: „Bardzo mi zależy na tym, aby być na Mszy św., a nie mogę cię zostawić. Ubieramy się i idziemy, a wracając z kościoła, zastanowimy się, co miłego możemy dzisiaj razem zrobić”. Nie chodzi tu o przekupstwo czy nagrodę, lecz zadbanie o dobrze spędzony czas dziecka z rodzicem.
Czasem, jeśli są takie możliwości, można przedszkolaka nie zabierać co niedzielę na Mszę św., szczególnie jeśli w naszej parafii nie ma Mszy św. dla dzieci. Kiedy np. byliśmy w kościele w Środę Popielcową, w najbliższą niedzielę możemy odpuścić sobie wspólne wyjście. Razem idziemy w jeden najważniejszy dzień świąt, niekoniecznie codziennie. Są dzieci, które mimo niechęci dadzą radę uczestniczyć regularnie lub dzień po dniu we Mszy św., ale są takie, o wyjątkowym temperamencie, które mogą mocno przeszkadzać i rodzicom, i innym uczestnikom Eucharystii. Wówczas lepiej zrezygnować ze wspólnego wyjścia. Codzienna modlitwa, nawiedzanie kościoła, rozmowy o Bogu, czytanie Biblii ma dla dzieci o wiele większe działanie w budowaniu wiary niż regularne chodzenie do kościoła pod przymusem.

Rozmowy z dziesięciolatkiem

Około dziesięcioletnie dziecko zwykle może w pełni uczestniczyć we Mszy św. Tu dobrze jest, jeszcze w okresie przygotowań do I Komunii św., podkreślać wartość osobistego spotkania z Bogiem, tłumaczyć części Mszy św. (liturgia słowa, liturgia eucharystyczna), przypominać o chwili skupienia na moment Przeistoczenia, Podniesienia. Jeśli dziecko już po I Komunii św. czuje niechęć do uczestnictwa we Mszy św., może mu brakować męskiego przykładu zaangażowania w przeżywanie osobistej relacji z Bogiem w swojej rodzinie. Psychologowie chrześcijańscy wyraźnie widzą związek między postrzeganiem Boga Ojca a relacją z ojcem biologicznym. Mocniej też oddziałuje świadectwo wiary mężczyzn niż kobiet na kształtowanie się trwałych postaw religijnych. Ojcowie więc, jeśli chcecie pomóc swoim dzieciom dobrze przejść przez kryzysy wiary w okresie nastoletnim, intensywnie włączcie się w wychowanie religijne swoich małych córek i synów. Rozmawiajcie o sprawach duchowych w drodze do i z kościoła.
A o rozmowach z piętnastolatkami za dwa tygodnie.