- Co jest najpilniejsze do wykonania w obszarze działalności charytatywnej Kościoła w Europie?
- Najważniejsze jest to, by pomóc Europie odkryć jej chrześcijańskie korzenie. Zaniosła ona Ewangelię, chrześcijańską cywilizację do Azji, do Afryki, ale sama wydaje się, że z czasem ją straciła. Dzisiaj trzeba pomóc Europie, by na nowo dostrzegła wartość i bogactwo, jakie niesie chrześcijaństwo, Chrystus, Ewangelia. Trzeba, by Europa przekonała się, że bogactwo i dobrobyt materialny nie przynoszą człowiekowi szczęścia. Tylko Bóg jest prawdziwym szczęściem człowieka.
- Jak Ksiądz Kardynał przeżywa to jasnogórskie spotkanie z Maryją obecną w Cudownym Wizerunku?
- Przybywając na Jasną Górę, przede wszystkim chcemy odkrywać Serce Maryi. W nim znajdować inspirację i siłę do naszych działań. Chcemy być tak jak Ona - doskonale oddana Bogu, która tak bardzo i do końca była z Nim związana i zjednoczona. Chcemy być do Niej podobni i jak Ona zawsze mówić Bogu „tak”.
Drugą rzeczą, która nas przywiodła tutaj, to doświadczenie polskiego Kościoła. Widzimy ogromny dynamizm Caritas Polska, która funkcjonuje we wspaniały sposób, i chcemy się tu tego uczyć. Pod tym względem Polska ma wiele do przekazania oddziałom Caritas w innych krajach. Bardzo ważne jest doświadczenie polskiego Kościoła, który w historii wiele wycierpiał dla zachowania swojej wiary i tożsamości. To jest ogromna wewnętrzna siła, która również dzisiaj innym krajom i narodom jest potrzebna. Myślę, że jest to jakaś misja polskiego Kościoła dla Kościoła powszechnego, dla Kościoła w Europie. Chcemy tego tutaj doświadczyć, chcemy tutaj się tego uczyć.
Fragment wywiadu, który Izabela Tyras przeprowadziła dla Radia Jasna Góra
Kiedy przypatrzymy się ludzkim historiom, dostrzeżemy nierzadko problem nieznajomości ojca. Zdarza się, że zmarł, zanim urodziło się jego dziecko, lub odszedł w okresie nieświadomości swego syna lub swej córki.
Te przypadki są niewątpliwie bolesne, aczkolwiek można je zrozumieć lub jakoś łatwiej zaakceptować. Bywają jednak sytuacje o wiele trudniejsze, gdy ojcostwo z różnych względów jest niemożliwe do ustalenia albo gdy ojciec świadomie odchodzi od żony czy matki swoich dzieci, porzuca je i odcina się całkowicie od osób, dla których powinien być niemal najważniejszy na świecie. Słyszy się także o przypadkach różnie motywowanego wyrzekania się potomstwa. Takie historie jawią się jako niezwykle bolesne, a czasem wręcz tragiczne. Dziecko wie, że ojciec gdzieś jest, chce z nim nawiązać kontakt, potrzebuje go, pragnie go nad życie, a jednak jakiś przedziwny opór wewnętrzny ojca sprawia, że napotyka ono mur nie do przejścia. Osoby żyjące z taką historią często uznają ją za najtrudniejsze doświadczenie. Upływ czasu niewiele zmienia, a czasem wręcz pomnaża traumę. Znajomość ojca, możliwość poznania jego twarzy, nawet krótkie spotkanie z nim, przekonanie, że mnie kocha i nie pozwoli mi zginąć, że stanie w mojej obronie i będzie ze mnie dumny, że doda mi sił, stanowi mocny fundament „gmachu” życia. Nie ulega wątpliwości, że łatwiej mają osoby, które wychowywali odpowiedzialni ojcowie. Co jednak powiedzieć o tych, którzy tego komfortu nie mają? Czy są na straconej pozycji?
Ojciec Pio, jak każdy człowiek, rozmyślał nad dziełem stworzenia. Wielbił za nie Boga, a co więcej, w niezwykle celny sposób porównał dwa Jego działania. Doszedł bowiem do wniosku, że cudem przewyższającym akt stwórczy jest zbawienie, gdyż według niego większej Bożej mocy wymagało odpuszczenie grzechów człowiekowi, który jako wolny mógł nie chcieć być zbawionym, niż niesprawiające Bogu żadnego kłopotu stworzenie nieba i Ziemi z niczego.
TEKST POCHODZI Z NAJNOWSZEGO "GŁOSU OJCA PIO", ZOBACZ WIĘCEJ: glosojcapio.pl/nowy-numer
Papież opowiada o tym, że jego dziadkowie i ojciec mieli płynąć statkiem, który zatonął w drodze do Argentyny w 1927 roku. Ta katastrofa była określana jako włoski „Titanic”. Wiele osób wtedy zginęło. Dziadkowie i tata przyszłego Papieża wykupili bilety, ale nie odpłynęli tym statkiem, bo jeszcze nie sprzedali wszystkiego we Włoszech i musieli odłożyć podróż. „Dlatego tu teraz jestem” – skomentował Franciszek w swej autobiografii.
„Moi dziadkowie i ich jedyny syn, Mario, młody człowiek, który został moim ojcem, kupili bilet na tę długą przeprawę, na statek, który wypłynął z portu w Genui 11 października 1927 roku, zmierzając do Buenos Aires. Ale nie wzięli tego statku (...) Nie udało im się na czas sprzedać tego, co posiadali” – pisze Papież Franciszek w swej autobiografii. Dodaje, że wbrew sobie, rodzina Bergoglio była zmuszona w ten sposób do wymiany biletów i odłożenia wyjazdu do Argentyny. „Nie wyobrażacie sobie, ile razy dziękowałem Opatrzności Bożej. Dlatego tu teraz jestem” – pisze Ojciec Święty w swej autobiografii.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
