Kapłani niedawno świętowali 30- 40- i 41-lecie kapłaństwa. We wrocławskiej katedrze święceń udzielał im przed laty kard. Henryk Gulbinowicz. Ks. Bogdan Buryła, ks. Wacław Buryła i ks. Andrzej Buryła pochodzą z rodziny pełnej miłości i otwartości na Boga i człowieka. Rodzice znali smak wojny, nędzy i cierpienia. Byli ludźmi szlachetnymi i religijnymi. – Tata pracował jako spustowy w hucie, a oprócz tego rozładowywał wagony z węglem, by zapracować na swoją rodzinę. Oprócz tej ciężkiej pracy budował kościół św. Jana w Tychach, plebanię, klasztor i salki katechetyczne. Spełniał się na różnych odcinkach pracy dla Boga – mówi ks. Bogdan.

Byli we wszystkim piękni

Najpierw na świat w 1954 r. przyszli bliźniacy – Wacław i Andrzej. Byli chorowici, więc zostali od razu ochrzczeni. Jak mówi żartobliwie ks. Wacław – Pan Bóg popatrzył jednak wtedy na nas i powiedział: za wcześnie do nieba. I tak brzmi zakończenie wiersza, który później napisałem. 10 lat po bliźniakach urodził się Bogdan.

By zarobić na rodzinę Tadeusz Buryła wyjechał do pracy w Hucie Łaziska na Górnym Śląsku. Andrzej i Wacław mieli po 3,5 roku, kiedy w ślad za mężem ruszyła i pani Helena z dziećmi. Razem z mężem wpajali synom wiarę i wartości religijne. – Nigdy się nie zdarzyło, żeby rodzice byli przedmiotem zgorszenia dla nas. W niedzielę szli do kościoła, w maju na nabożeństwa. Tato przez 12 lat miał obcięte nogi, jeździł na wózku, ale codziennie był na Eucharystii i odmawiał wszystkie części Różańca. Mnie osobiście bardzo to zawstydzało, bo nie byłem w stanie robić tego tak, jak on – mówi ks. Bogdan.

Asfalt i beton

Gdy chłopcy chodzili do podstawówki, ludzie mówili, że Wacław będzie księdzem. Spokojny, uduchowiony.

– A ja wybrałem technikum drogowe, kierunek: budowa dróg i mostów, bo było najbliżej. Asfalt i beton – nie interesowało mnie to, ale dziś widzę, że to kawałek Bożego planu – mówi ks. Wacław. – Przed maturą miałem dwa marzenia: pedagogika specjalna – bo byłem zakochany w Korczaku – i filologia polska, bo chciałem pisać książki. Myślałem też o dziennikarstwie. No i finał jest taki, że Pan Bóg spełnił wszystkie marzenia. Miałem budować drogi i mosty – buduję, tylko nie z asfaltu, a drogi do nieba; pedagogika specjalna to katechizacja, duszpasterstwo; filologia – marzyłem, żeby jedną książkę wydać, a mam ich 56. Pan Bóg spełnił wszystkie marzenia i dał jeszcze bonus: kapłaństwo.

Pierwszy kontakt z kapłaństwem zaczął się w bloku, w którym mieszkali. Do sąsiadki przyjeżdżał brat kleryk, z którym Buryłowie mocno się zaprzyjaźnili. Inni księża też byli częstymi gośćmi w ich domu. Nic dziwnego, że najstarszy Andrzej zdecydował się pójść do seminarium. Powiedział, że jego kapłaństwo będzie w części wyrazem wdzięczności za ocalone po narodzinach życie. Rodzice cieszyli się z tej decyzji, choć bardziej spodziewali się, że to Wacław zostanie księdzem. Nikt nie przypuszczał, że za rok i on przekroczy bramę seminarium.

– Gdy byłem w klasie maturalnej, bardzo mocno przeżyłem dwa sakramenty – spowiedź i Eucharystię. Odczułem je bardzo mocno na własnej skórze. Stałem pod konfesjonałem, czekałem godzinę, półtorej i żaden ksiądz nie przyszedł spowiadać. I człowiek musiał z tym grzechem wrócić do domu. Trudno było się na czymkolwiek skupić. Na drugi dzień poleciałem, żeby się wyspowiadać. I wtedy w konfesjonale poczułem, jak ktoś mi tych kilka ton z ramion zdejmuje. To tak dusiło od środka, a Pan Bóg to wszystko zabrał. I wtedy powiedziałem: Panie Boże, jeżeli potrzebujesz mych rąk i ust, to je weź. Podobnie było z Eucharystią. Mieszkaliśmy w 50-tysięcznej parafii. Patrzyłem, jak ludzie szli do Komunii – wokół ołtarza było kilka rzędów ludzi głodnych Boga. I to był taki moment, że zacząłem się przymierzać do kapłaństwa.

Brata święcili, a mnie życzenia składali

Rodzice cieszyli się z powołania pierwszego syna, ale drugie powołanie było już zaskoczeniem. Gdy Wacław przyjechał po Andrzeja do seminarium, miał już plan. – Nie było żadnego przełożonego, lało jak z cebra, ze trzy godziny czekałem i w końcu pojawił się wicerektor ks. Tadeusz Rybak. Po rozmowie dał mi kartkę i długopis – miałem napisać, dlaczego chcę zostać księdzem. A on w tym czasie poszedł do brata z wiadomością o drugim powołaniu z Tych. Brat, zgadując, wymienił wszystkich kolegów i gdy już zupełnie nie wiedział kto, rektor mu oznajmił: to twój brat – opowiada ks. Wacław. – W seminarium nikt nas z Andrzejem nie odróżniał. W czasie święceń brata święcili, a mnie życzenia składali. Z kolei, gdy mnie święcili, to bratu gratulowali – uśmiecha się ks. Wacław.

Rodzicom został jeszcze trzeci syn. Bogdan miał książeczkę mieszkaniową, chodził na randki, grał w karty. Był spontaniczny, otwarty na świat. Była więc perspektywa przedłużenia gałęzi rodowej. Nikt się nie spodziewał, że Pan Bóg i jego powoła.

– Żyłem własnym życiem, chodziłem do 5-letniego technikum. Miałem dziewczynę, uczestniczyłem codziennie w Eucharystii. Po maturze dostałem światło, że trzeba iść w kierunku kapłaństwa. Pojechałem do seminarium, złożyłem papiery, zdałem egzamin. Dopiero kiedy przyszedł list informujący, że zostałem przyjęty, powiedziałem rodzicom – opowiada ks. Bogdan. – Rodzice jako ludzie głęboko wierzący nie chcieli stawać na przekór Panu Bogu. Ale wewnętrznie czuło się, że chcieli, żeby przynajmniej jeden z trzech synów założył rodzinę. Żal im było – tak po ludzku, od serca. Choć nigdy tego nie powiedzieli – mówi.

To nie suma odpustowa w złotym ornacie

– Rodzice nie znali kapłaństwa, tak jak my nie znamy małżeństwa. Myślę, że z biegiem czasu otwierały im się oczy i widzieli, że kapłaństwo to nie suma odpustowa w złotym ornacie. Za kapłaństwem idą różne wyzwania, trudności, krzyże i samotność. To wszystko składa się na kapłaństwo. Na pewno było im żal, bo u mnie wszystko szło w kierunku małżeństwa. Ale byli na tyle mądrymi ludźmi, że powiedzieli: Podjąłeś taką decyzję, nie stajemy Ci na drodze – opowiada ks. Bogdan.

Kapłaństwo to z jednej strony posługa duchowa, a z drugiej taka posługa, gdzie jest się przyjacielem, ojcem i bratem drugiego człowieka.

Podziel się cytatem

Czym zatem jest kapłaństwo? – Przede wszystkim służbą. Służbą Bogu i człowiekowi. Ogromnie się cieszę, bo przez te lata kapłaństwa Pan Bóg stawiał mnie w różnych rolach, poczynając od kapelana więziennego, poprzez katechizację, kapelana szpitala, kapelana Straży Pożarnej. Przechodziłem przez wszystkie płaszczyzny pracy kapłańskiej i cieszę się, że mogę pomagać ludziom. Jestem dla ludzi kimś, kim nie mógłbym być, mając rodzinę. Dlatego kapłaństwo jest czymś pięknym. Bo kapłaństwo to z jednej strony posługa duchowa, a z drugiej taka posługa, gdzie jest się przyjacielem, ojcem i bratem drugiego człowieka – mówi ks. Bogdan.

Miłość Jezusa jest stuprocentowa

– Dwa sakramenty, małżeństwo i kapłaństwo, rodzą pytanie o miłość. Spotykamy osobę, w której się zakochujemy, ona staje się ważna – tak jest w małżeństwie. Podobnie jest z młodym człowiekiem idącym w kapłaństwo. Jeśli zabraknie momentu zakochania, to się nie odważy, żeby pójść do seminarium. Bo to jest długa i niełatwa droga. I tak jak miłość małżeńską, także kapłaństwo, trzeba pielęgnować – mówi ks. Wacław.

– W kapłaństwie człowiek wybiera Jezusa, który nigdy nie zdradzi. Człowiek jest zawodny – żona, mąż – mogą oszukać, zdradzić. A kapłaństwo opiera się na stałej miłości, która nigdy nie zawiedzie. Jezus nie daje obietnic jak politycy – dzisiaj taka, jutro inna. Wszystkie obietnice, które daje, realizuje. Miłość z Jezusem jest stuprocentowa – podsumowuje ks. Bogdan.